در منظومه فکری اهل بیت(ع)، دعا صرفاً ابزاری برای رسیدن به خواسته‌ها نیست، بلکه تجلی عالی «بندگی» و اوج «اعتماد به حکمت پروردگار» است. امام صادق(ع) در این روایت ژرف، نقطه‌ای حساس و لغزنده را مشخص می‌کنند که مؤمن را از حالت پایدار «خیر و امید» به ورطه هولناک «یأس و ناامیدی» می‌کشاند. این نقطه، «شتاب‌زدگی» است؛ اما نه در عمل، که در قلب و زبان. آنگاه که بنده، زمان‌بندی حکیمانه خداوند را با معیار محدود خود می‌سنجد و با دلسردی می‌گوید «مدت‌هاست دعا کرده‌ام و پاسخی ندیده‌ام»، در حقیقت بزرگترین سرمایه خود یعنی «امید» را از دست داده و کانال ارتباطی‌اش با منبع لایزال رحمت را مسدود کرده است. این حدیث، تذکری است که اجابت دعا، گاهی در خود تداوم دعاست.

روایت زیر از جلد 2 کافی، نقل می شود:

الامام الصَّادق علیه‌السلام:

«لَا یَزَالُ الْمُؤْمِنُ بِخَیْرٍ وَ رَجَاءٍ رَحْمَةً مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَا لَمْ یَسْتَعْجِلْ فَیَقْنَطَ وَ یَتْرُکَ الدُّعَاءَ. قُلْتُ لَهُ: کَیْفَ یَسْتَعْجِلُ؟ قَالَ: یَقُولُ قَدْ دَعَوْتُ مُنْذُ کَذَا وَ کَذَا وَ مَا أَرَی الْإِجَابَةَ».

مؤمن همواره در خیر و امید به رحمت خداوند عزّوجلّ به سر می‌برد، تا زمانی که شتاب نکند و از رحمت خدا مأیوس نشود و دعا را ترک نکند. عرض کردم: چگونه شتاب می‌کند؟ حضرت فرمودند: می‌گوید: از فلان وقت تا کنون دعا کرده‌ام، ولی پاسخی و اجابتی نمی‌بینم.

الکافی، ج۲، ص۴۹۰.